Liesbeth schrijft: Lichtjes in ‘de Bocht’
Ojojjj jongens. Wat een lichtjes in de bocht.
Zó mooi! Die lange slinger van lichtpuntjes. Ik vind het zó gezellig! Op de achtergrond de appartementen waar ook de lichtjes in de vensterbanken schitteren. Het is een hartverwarmend decor.
Van de week was het windstil. De Zaan was stil. Op straat was het stil. Ik zag een onwijs te gekke weerspiegeling in de Zaan. De schepen. De huizen. De kade. Het was de eerste avond dat de avondklok in zou gaan en om 20.50u fietste ik naar huis. Over 9 minuten moest ik binnen zijn maar toch nam ik de tijd om af te stappen en te kijken. Om de stilte tot me te nemen. Echt joh, het was betoverend mooi.
En ergens ook pijnlijk.
Omdat we allemaal weten in wat voor tijd we leven.
Ik heb van de week weer even geslenterd. Als een magneetje werd ik naar de Zaan getrokken. Het voelde echt als een warme deken. De winkeliers die proberen er het beste van te maken. Ik heb om me heen gekeken. Vooral naar die lichtslinger. Die lichtslinger is mijn lichtpunt. Hopelijk ook die van jou. Ja. Er is heel veel wat we momenteel niet kunnen. En hoelang het nog duurt? We weten het niet.
Ik kan alleen maar zeggen…
…voel je je onrustig? Of alleen? Gun jezelf een wandeling. En neem dan de lichtjesslingerroute. Kijk goed om je heen. Kijk en omarm die lampjes. Weet dat er licht is aan het einde van de Coronatunnel. 
